Rood

Ik ken je niet, maar ik zie je wel
Ik ken je niet, maar ik hoor je wel
Ik ken je niet, maar je raakt me wel
Ik ken je niet, maar nu ken ik je wel

Ik ken
je niet
maar ik zie
je wel…

Je kop staat groot in beeld; licht van achter
Het is een heel mooi shot; je lijkt een wachter
Je lijkt te weten wat gaat komen; kan het wat zachter
Mensen schieten vol; ja, dat mag daar

Je vrienden zijn gekomen; 600 mensen
Veel te kort geleefd; wat kan je wensen
Als je door de waas van pijn; er zo kan zijn
Dat ze allen zeggen: vriend! Ik heb zo’n pijn

Ik ken
je niet
maar ik hoor
je wel…

Alle sprekers op het podium; die mooie woorden
Eerlijk en oprecht maar ook; donkere oorden
In elk verhaal kan ik vooral; emotie horen
Je vrienden reiken naar je uit; handen naar voren

Plotseling een scheur ontstaan; in al die harten
Je kan er niet meer zijn voor hen; het gat is zwart en
De waarheid is ook andersom; warmte uit kou kou
Je vrienden kunnen ook niet meer; er zijn voor jou jou

Ik ken
je niet
maar je raakt
me wel…

Ik vroeg me eerder af wie jij; wie jij nou bent
De foto op de kaart; ja, geschikte vent
Maar verhalen en de massa; die komen binnen
Ik ben ontroert en geloof door jou; ik kan iets winnen

Hoewel jij niet meer kan spelen; de strijd is klaar
Staan wij hier gezamenlijk; geen loos gebaar
De meeste hier, verloren vrienden; niet verzaakt
Mij kende je niet maar toch; heb je mij geraakt

Ik ken je niet, maar ik zie je wel
Ik ken je niet, maar ik hoor je wel
Ik ken je niet, maar je raakt me wel
Ik ken je niet, maar nu ken ik je wel

De laatste groet, een warme gloed; ontstoken vuren
Dichte mist omhult je kist; de tijd lijkt uren
Fakkels rood, emoties bloot; enorme pech
Geluid van klappen, en we snappen; je bent echt weg